3. Przyjaźń, a może coś więcej?

Minęło kilka wschodów i zachodów, odkąd to w stadzie Kovu zamieszkał Tavini.  Zachowywał się na ogół dość dobrze, dlatego też nowy król pozwolił mu zamieszkać w swoim stadzie. I przy okazji tym zdobył nową znajomość, zaufał nowemu członkowi stada. Aczkolwiek nie był pewien czy dobrze robi. Samiec często kręcił się przy Vitani.

*   *   *

Błękitnooka obudziła się tego wieczora w środku nocy. Nie mogła usnąć, gdyż ciągle miała poczucie, iż Taviniego nie ma na Lwiej Skale. Ostrożnie wyszła, nie chcąc nikogo budzić i rozejrzała się - lecz lwa nigdzie nie było. Dreszcz pełen strachu przebiegł jej po grzbiecie. A jednak odpuszczać nie zamierzała, ruszyła z domu na poszukiwania ów samca. Wychodząc otarła łapę o kamień, przez co obudziła czujnego brata. Brązowy widząc, jak jego siostra się wymyka, szturchnął łapą Pumbę, a zaraz potem Timona. 

- Co? Znów puściłem bąka? - zapytał zaspany guziec. Ledwo podniósł siedzenie, a z brzucha zsunąła mu się surykatka.

- Sza! - skarcił ich Kovu. - Nie tak głośno! Natychmiast idźcie tropem Vitani... Duch Mohatu jeden wie gdzie teraz poszła! Ale macie ją śledzić incognito, zrozumiano?

- Acha! Się wie, szefie! - mruknął wesoło, zacierając wprost łapki Timon. Nie mógł się doczekać, śledzenie kogoś było dla nich super-zabawą. Pumba pochylił nochal nad ziemią i niczym pies zaczął szukać śladów. 

- Szybko, Timon! Ku nowej przygodzie! - zachichotał guziec natrafiając na odpowiedni zapach. Natychmiast wyruszyli.

*   *   *

Samiec siedział na wyniosłym wzgórzu porośniętym gęsto trawą. Na jego bujnie przykrytą włosami twarz, padła łuna księżyca. W duchu myślał sobie:

- Co ja robię? I gdzie jest w ogóle moja głowa?! Ja chyba... chyba się zakochałem! 

Ucieszony tym Tavini, aż tańczył na trawie. Emocje szybko opadły, kiedy uświadomił  sobie, iż nie wie jak ma to jej powiedzieć. Nie, teraz nie mógł sobie tego odpuścić! Za nic w świecie nie zakochał by się w kimś innym niż Vitani... ale... ona to siostra samego króla, a on? Zwykły prostak i tyle! Przynajmniej ON tak sądził. 

- No i co siedzisz, jak ten cieć?! Idź do Tani i jej powiedz co ci leży na wątrobie! - wystraszył go głosik, na tyle piskliwy, aby przestraszyć każdego. Znów pokazał mu się anioł.

- TY!!! - zaryczał, próbując złapać małego, dziwnego i zarazem nie istniejącego stworka. - To wszystko przez ciebie!

- Mówiłem ci? - odezwał się drugi głosik, należący do diabła. - Powinieneś iść dalej, ale nie, ty musiałeś posłuchać gościa z aureolką! 

Tavini przewrócił ślepiami. Nie chciał być znów świadkiem tej kłótni. Samiec ruszył do Jeziora Czterech Wzgórz, wyłożył się na kamieniu oraz spojrzał w gwiazdy. Te milczały, tylko błyszczały, jak gdyby wiedziały o co lwu chodzi, a jednak miał dostać odpowiedź w swoim czasie.

Niespodziewanie ktoś skoczył na samca, wpychając go do jeziora. Ów kimś była Vitani, Tavini zawsze by ją rozpoznał. Natomiast lwicy ulżyło, nie pozostawił Lwiej Ziemi. 

- Hej, Tani! - zawołał wychodząc z zimnej wody. - Nie wiedziałem, że ty... no wiesz... lunatykujesz!

- CO?! - zawołała troszkę zezłoszczona, ale też zaskoczona. - Nie! Ja nie lunatykuje! - i posłała samcu znaczący uśmiech. 

- Co ty nie powiesz? - zaśmiał się, a na jego turkusowe oczy ponownie spadł kosmyk siwej, lśniącej w blasku księżyca grzywy. 

Dwójka była sama... czyżby gwiazdy tak chciały? Nie wiadomo, co duchy przodków miały przez to na myśli, ale coś tam miały. Lwica pragnęła powiedzieć lwu teraz prosto w oczy, to co pragnęła odkąd tylko go zobaczyła. I on chyba też tego chciał.
- Chcę ci powiedzieć... - zawołali jednocześnie, po chwili jednak zaśmiali się nieśmiało.
- Ty pierwsza. - zachęcił Tavini, Vitani miała skrępowaną twarz.
- Nie, ty pierwszy! - pokręciła głową błękitnooka.
- No to może razem? - zaproponował szary samiec.
- Kocham cię! - wykrzyknęli oboje. Przez chwilę milczeli, patrząc na siebie zdziwieni. Ich spojrzenia przekuwały się nawzajem. Była to jednak tylko chwila, gdyż Tani kompletnie zdębiała. Samiec natomiast, łaskocząc lwicę po policzku swoją brązową grzywą, liznął ją w czoło. Jednak siostra Kovu nie wytrzymała napięcia, zemdlała.

- Em... Tani, w porządku? - wyszeptał zdumiony Tavini. Wziął lwicę z grzywką na kark, ostrożnie przenosząc w stronę Lwiej Skały. W połowie drogi ta ocknęła się. Całe zdarzenie obserwowali jednak Timon i Pumba. Rozzłoszczona do szpiku kości surykatka krzyknęła:
- Jak ja mu zaraz, trzymajcie po uduszę!
- Spokojnie Timon - rzekł guziec. - przecież on nic nie zrobił!
- Dobrze, niech ci będzie, dlatego że jesteś moim przyjacielem, niech będzie po twojemu! - mruknął z przekąsem. Kiedy dwójka szpiegów zauważyła jednak, że coś zaczyna pomiędzy dwójką lwów iskrzyć, postanowili nie mówić królowi.