7. "Nie jesteś mi potrzebna!"

Błękitnooka lwica szła między rzędami wysokich palm, przypominający kolumny, a ona zaś szła przez ich korytarz. Długo już tak podróżowała, nie mogąc odnaleźć swego celu. Od kilku miesięcy. A jednak tego dnia czuła się inaczej... Wiedziała, że to, czego szuka, znajdzie. I tak było. Wychodząc z długiego ciągu palm, których było mnóstwo w Rajskiej Dolinie, ujrzała swoją zgubę. Potężny lew, właśnie posilał się mięsem z młodego bongo.
- Tavini! - krzyknęła lwica. Podbiegła do niego z uśmiechem, lecz ten nie odwzajemnił tego. Wyglądał na obojętnego, a nawet złego, iż samica go znalazła.
- Czego tutaj szukasz? - warknął, mrużąc zielone oczy. Nie raczył się przywitać.
- Co się z tobą stało? - zapytała zawiedziona i zarazem zdziwiona. Przecież, to dla niego uciekła z Lwiej Ziemi, żeby go odnaleźć. A czym on się odpłaca? - Zachowujesz się tak, jakbym była dla ciebie obca, albo jakbym była twoim wrogiem.
- A kim jesteś? Jak nie wrogiem? Kochałem cię, a twój brat to zniszczył. Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? - ryknął rozwścieczony. W oczach Tani pojawiły się łzy. Miała jeszcze dwie szanse, żeby go przekonać.
- Ale Tavini, uciekłam żeby cię znaleźć, nie doceniasz tego? Uciekłam, jesteśmy tutaj, a mój brat ma mnie głęboko gdzieś... Teraz możemy być razem. - i uśmiechnęła się przymilnie. Ale na samcu nie zrobiło to wrażenia. Na zewnątrz, nie czuł do niej nic, lecz wewnątrz czuł jak bardzo ją kocha. Lecz przez wygnanie, opętała go nienawiść. Chciał ją teraz przeprosić. Ale nie potrafił.
- Nie jesteś mi potrzebna! - odezwał się znużony.
- Ale ty jesteś potrzebny mi i jej! - wskazała na lwiątko, które było nieco starsze od Chaki i Utumu. Przypominała tylko swoją matkę, ale kolory odziedziczyła po prawdziwym ojcu Vitani i Kovu. Oczy jedynie wiązały się z jej ojcem.
W Tavini'ego coś wskoczyło. Nie panował nad sobą, podniósł łapę. Miał na celu uderzyć swoją córkę. W samą porę po między nich, wskoczyła Tani i sama mocno oberwała w głowę. Przerażona lwiczka podbiegła do matki i zaczęła płakać. Nie wiedziała co robić. W tej chwili Vitani wstała i zasłoniła córkę ciałem.
- NIGDY NIE WARZ SIĘ SKRZYWDZIĆ SHYJENY! - zaryczała ostrzegawczo. Na jej twarzy było przerażenie, same policzki lwicy były białe ze strachu.

 Wzięła brązową do pyska i ruszyła ku Lwiej Ziemi. Miała zamiar pogodzić się z bratem. Nie chciała już wspominać o Tavini'm. Był teraz dla niej potworem, tyranem. Wspominając przeszłość, zrozumiała decyzję Kovu. Miał racje, nie potrzebnie się z nim spierała. W głowie lwicy kłębiła się jedna myśl, jedno pytanie - czy tylko on jej przebaczy?
-------------------------------------------------------------------
Przepraszam, że taki krótki rozdział, ale nie chciałam przynudzać (bardziej). Uważam, że rozdział beznadziejny. Nie dziwcie się, że post tak wcześnie napisany, mam anginę ropną i zostaje w domu (na szczęście gardło mi, aż taki nie nawala jak na początku).