4. Dziwne obawy Kiary

Następnego poranka było już po wszystkim. Kovu wraz Simbą zadecydowali; Tavini spisał się i może pozostać w stadzie. Nie wiedzieli jednak o tym, co chce im przekazać Vitani. Za to błękitnooka i nowo przybyły poprosili by najważniejsza część stada zebrała się w kole i wysłuchała co chcą im przekazać.













 - No więc, co chcecie nam powiedzieć? -zapytał były król, wstrząsając dumnie rudą grzywą. Tani i Tavini czuli się zmieszani. I jak to tu wypowiedzieć? Tak przy wszystkich? Lew nie miał na to najdrobniejszej odwagi. Dlatego "pałeczkę" postanowiła przejąć lwica.
- Chcielibyśmy wam obwieścić, że... - urwała chwilowo. - zostajemy parą.
Cisza. Martwa cisza. To było potworne. Dwójka poczuła, że policzki robią im się coraz bardziej pulchne i szkarłatne. Wstyd. To jedyne co im przechodziło do głowy. Nagle, ów ciszę przerwał wrogi pomruk. Kovu wystartował i rzucił się na samca. Vitani spojrzała przerażona na to co zrobił brat, zaczął mocno ranić nowego, krzycząc:
- TY! Omotałeś mi siostrę! Nie daruję! Poderżnę gardziel!
- Opamiętaj się, Kovu spokój! - krzyknął Simba. Z trudem odciągnął swego następcę od Taviniego. Zielonooki z trudem wstał.
- Nie! Myślałem, że można ci zaufać! Ale teraz widzę prawdę, nie jesteś jednym z nas. Wygnanie! - zaryczał brązowy. Samiec tylko warknął. Zaczął uciekać, jak najdalej. Vitani próbowała go dogonić, lecz jej brat zagrodził jej razem z żoną drogę. Kiedy Tavini oddalił się na tyle, że stał się malutkim punkcikiem na linii horyzontu, rozpoczęła się kłótnia pomiędzy bratem, a siostrą.
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała wściekła.
- Nie rozumiesz? To podstęp! Robi wszystko, żeby uśpić naszą czujność, a potem nas wszystkich zabije! On taki jest. - stwierdził Kovu.
- Mylisz się! On mnie kocha! Szczerze! - wykrzyknęła pełna furii.

- Jasne... - mruknął król.
- I jeszcze ci powiem, jestem w ciąży, zadowolony?
Wszystkich zamurowało. Siostra władcy zabiegła z Lwiej Skały jak oparzona. W głowie dudniła jej jedyna myśl - uciec i już nigdy nie wracać. Historia zaczęła zataczać koło. To kiedyś już nastąpiło. Ale nie warto było o tym wspominać.

*   *   * 

Kiara dziwnie się poczuła. To akurat o czym myślała nie wiązało się z Tavini'm, ani z Vitani. Lwica położyła się w najdalszym zakątku jaskini i wzdychała. Kovu widząc zaniepokojenia swojej małżonki, usiadł obok niej i zapytał:
- Co to za smutna mina?
- Nie ma żadnej miny! - warknęła Kiara. Teraz jednak uświadomiła sobie, że taką agresją nic nie zdziała. - Po prostu dziwnie się czuje... coś jakby od środka. I to już od kilku dni...
- Spokojnie. - powiedział brązowy przytulając królową. - Jutro pójdziemy do Rafikiego. A teraz odpocznij. Przyda ci się.
- Masz rację, chyba się prześpię. - ziewnęła zdecydowana pomarańczowa. Kiedy tylko spróbowała zasnąć, czuła okropny ból brzucha i niespokojnie wierciła tylnymi łapami.
------------------------------------------------------------------------------------------------

No i kolejna notka z głowy! A tu jeszcze taki drobny dyplomik dla Joxx, ponieważ skomentowała wszystkie moje notki. Gratulacje! Co cztery notki będę rozdawać takie dyplomy, więc każdy ma szansę! Oto on: